من از عهد آدم تو را دوست دارم

از آغاز عالم تو را دوست دارم

چه شبها من و آسمان تا دم صبح

سرودیم نم نم ؛تو را دوست دارم

نه خطی ،نه خالی ، نه خواب و خیالی !

من ای حس مبهم تو را دوست دارم

سلامی صمیمی تر از غم ندیدم

به اندازه غم تو را دوست دارم

بیا تا صدا از دل سنگ خیزد

بگوییم با هم :تو را دوست دارم

جهان یک  دهان شد هم آواز با ما :

تو را دوست دارم ،تو را دوست دارم.

 این شعر زیبا رو تقدیم میکنم به مادر عزیزم و تمام مادر عزیز و تنها فرشته های الهی بر روی این کره خاکی

سر بروی شانه های مهربانت میگذارم

عقده دل می گشایم گریه بی اختیارم

از غم نامردمی ها بغض ها در سینه دارم

شانه هایت را برای گریه کردن دوست دارم

بی تو بودن را برای با تو بودن دوست دارم

بر کودکان و فرفره ها غبطه میخوریم

طوفان زده ،شکسته و بی التهاب و سرد

بر آفتاب خاطره ها غبطه میخوریم

آوازمان شده نفس زرد اضطراب

بر لحن ِ سبز زنجره ها غبطه میخوریم

در را به روی عشق ،غریبانه بسته ایم

بر پلک باز پنجره ها غبطه میخوریم

ما آنقدر که در قفس صبح مانده ایم

حتی به بال شب پره ها غبطه میخوریم .

هزار دل به همرهت دلم روانه می کند

به چشم غرق اشک خود به در نظاره می کنم

پرنده خیال تو هوای خانه می کند؟

فغان ز دست این زمان

ببین اجل چه میکند

چه ها زمانه میکند

زدیده ام برون شدی ز دل برون نمی روی

شرار آتش غمت ز دل زبانه می کند

ز سیل سیل اشک بگو چه چاره بایدم

فضای تنگ این دلم باز تورا بهانه می کند

نمیشه به کسی هم گفت این طور که تو زندگی رو می بینی درست نیست و باید اون طورببینی که من می بینم.

آدم ها حداقل در این مورد آزادند . شاید هم بیراه نباشه اگر بگییم به تعداد آدمهای روی زمین ،نگاه به زندگی و گذروندن اون وجود داره .

هر چند که برخی از ما ایرونی ها یک عمر خودمون و زندگیمون رو فدای این می کنیم که دیگران چی میگن: از چه چیزی خوششون میاد و چه موردی رو نمی پسندن ،همه تلاشمون رو هم به کار می بندیم اون طور باشیم که اونا می پسندن و به همین سادگی زندگی رو می بازیم .

پیش از هر چیز باید بیاموزیم زندگی مانند ساحل نیست ،زندگی بیشتر به  دریا می ماند.

                می دانید چرا؟

آخر ساحل محل امن و آسایش است، سمبل استراحت و لم دادن و لذت بردن است ، اما من زندگی را این گونه ندیده ام (شما را نمی دانم).

          زندگی مانند دریا ست ................

    چون گاه آرام است و گاه نا آرام .

 زمانی زیبایی موج هاش تو رو به وجد میاره و ساعتی امواج سهمگینش مو بر تنت راست می کنه .

            یادمان باشد در دریای زندگی ، همیشه رسیدن به ساحل امن وآرامش راحت نیست

بامر کنید  نمی خوام پشت سر این زندگی که همه ما باید یک جوری بگذرونیمش  حرف بزنم

اصلا من کی باشم که از زندگی گله کنم. خود من هم وسط این دریا دارم دست و پا می زنم، اما همه حرفم اینه که باید یک کمی هم برای رو به رو شدن با سختی های زندگی آماده باشیم .

حرفم اینه که اگر می خواهیم روی این کره خاکی تا حد امکان درست زندگی کنیم  به درایت و شجاعت نیاز داریم.

     غافل بودن و دل به چیزهای نه چندان واقعی سپردن ،

           ما رو از زندگی واقعی دور می کنه و گاهی چنان یأسی  بر دل ما میندازه که افق های روشن از جلوی چشممون مهو می شه 

                         خلاصه اینکه سعی کنیم زندگی رو اونطوری که هست ببینیم و

        یه برنامه مناسب براش بچینیم  و نذاریم ما رو مات کنه .

                        در تاریکی اتاق کوچکم

                                                      به کور سوی شمعی قانعم

 و نعره دل را گشوده بی اختیار با سفیدی کاغذ درد و دل می کنم

ُ             بزرگی و عظمت تو ای مهربان خدای بر هیچ کس پوشیده نیست

                                                                  و حقارت وپستی من نیز بر یالایی چون تو

 ُخدایا آن کس که تو را می خواهد دیگر هیچ نخواهد آن کس که تو اورا نخواهی بار سنگینی است بر دوش دنیا

ُالهی مرا با همه پستی پذیرا باش  که اگر تو نخواهیم از این پست تر خواهم شد

معبودا       ذهن عاجز من گنجایش درک لحظه ای از محبت تو را ندارد

خدایا        آنقدر خسته ام که آغوش گناهکارم را بروی فرشته نجات تو هر آن که بخواهی باز خواهم کرد .

خدایا       نیک می دانم که بر خود چه کرده ام و رذالت را به حدی رسانده ام که در راه نیل به اهدافم چشم بر همه کس و بر همه چیز بسته ام

الهی     خود فرمودی مرا بخوانید اینک با این وزنه سنگین گناه با چشم از خجلت بسته به درگاه تو آمده ام تو که دایره رحمتت از تمامی گناهان عالمیان وسیع تر می باشد

مهربانا اگر تو بخواهی دشمن دوست می شود

                        پس به وحدانیت و یکتاییت سوگند که کدورتها و تیرگیها را به محبت و روشنی تبدیل نما

          الها....

            لذت با تو سخن گفتن را می شود از همین چند سطر درک کرد -البته اگر درکی باشد -خدایا      به ما قدرت آزاد زیستن و افتخار نیکو مردن را عطا کن.

الهی      مگر نه اینکه یاد تو دلها را آرام میکند من هم به مهین آرامش قانعم تا اگر بخواهی به آرامش ابدی نائل شوم

بزرگا همه ما را به این آرامش ابدی مفتخر گردان .                        

                                                                                           آمین 

                                                         و در حضور تو پرواز را بیاموزم

در این سکوت سخن ساز میکنم پرواز

                                                           اگر به زمزمه آواز را بیاموزم

مده به دست خیالم بهانه ای دیگر

                                                ز  سوز  سر  دهم و ساز را بیاموزم

بیا که تا تو در آیی ز پرده غیبت

                                                            نگاه کردن غماز را بیاموزم

چه دردها که مرا بر گرفته مالامال

                                                      که از نگاه تو یک راز را بیاموزم

ومن در پرنیان خویش بیاد عشق پاک تو

به نرمی گریه خواهم کرد

و در اوج افق فریاد خواهم زد

که ای عاشق ترین عاشق

سکوت سنگفرش یادها را یک زمان بشکن

و در امواج رویاهای رنگارنگ

مرا یکدم بیاد آور

که در تکرار معصوم نفسهایت

نیازی خسته می جوشد

هر جا میروی بی من

دمی در نغمه های گنگ احساست

دوستی را جستجو کن باز

که در اعماق چشمان بلورینت

تمام هستی اش را جستجو می کرد.

زبان یارای گفتن نیست

نوشتن زبان دوم من است

هزاران قصه ی نگفته

هزاران درد و رنج و اندوه در چاک سینه دارم ولی لبهایم دوخته و ظاهرا خاموش و بی تفاوتم.

من با هزاران قصه ی غصه ها و شادیها

با رنجها و محنت ها در میان جمع تنهای تنهایم.

خاموش با شعله های ملتهب از درون و زبان یارای گفتن نیست

نوشتن تنها تکیه گاه من است.

و از پژواک صدایم گوشهایم می رنجد ولی اطرافیان بی تفاوتند.

آنهاییکه با من در یک فضا و در یک محیط اند انگار که چیزی نمی شنوند پس نوشتن بهترین وسیله گفتن است

آنهم برای قرنها و اعصاری دیگر و برای تمام مردم جهان.